Kennismaking met het echte Marokko

We hebben de eerste dag op de camping van Ounara al meteen kennis gemaakt met Mustafa en zijn vrouw en drie kinderen (Izis, ). Ze zijn met hun oeroude Mercedesbus in 1 ruk vanuit Antwerpen naar Marokko gereden. Dat is geen enkele moeite want hij is vrachtwagenchauffeur. Toen ik met Juul en Lynn in het zwembad aan het sissen (afkoelen) was papte Marjolein met hen aan. Echte Belgen die Marokkanen! Kei gezellig! Elke keer als we langsliepen kon een praatje niet uitblijven.

De avond ervoor stond er een stel Nederlanders die met hun Land Rover Defender (voor de kenners de echte Landrover). Ook daar een praatje mee gemaakt. De opmerking: “Dat is gaaf een tent op je dak” maakte voor hem de weg vrij om uit de doeken te doen wat voor een gave bak hij wel niet had. Alles zat erop. Een waterzuiveringsinstallatie, drie accu’s, een douche, tafeltje met stoeltjes enz. Geweldig om de verhalen te horen over wat ze hadden meegemaakt. Maar tussen de regels door vertelden ze ook hoe je van het land kon genieten. “Plan alleen in grote lijnen maar durf ook vooral je planning los te laten omdat er van alles gebeurd dat je planning in de war gooit. Wees op je hoede maar wantrouw de Marokkanen niet. Ze zijn enorm gastvrij en heel erg aardig. Hij vertelde een verhaal van wegwerkers die door hun fout een klapband bij de Landrover had veroorzaakt. Ze hadden gezegd: Wij vinden het vervelend als je dit als herinnering meeneemt naar je eigen land” Daarop hebben zijn band verwisseld en stonden erop dat hij zelf niets deed. Ook had hij problemen gehad met zin slot. Hij ontmoette iemand die zei dat hij het slot wel kon maken. De Landrovereigenaar was enorm geschrokken toe hij na een uurtje zag dat heel het slot uit elkaar lag. Maar nog een uur later zat het weer in de achterdeur en het werkte als nooit tevoren. Al die verhalen bij elkaar gaf mij het gevoel dat wij een bijzondere vakantie tegemoet gaan. Ook leuk dat Lynn het hele gesprek erbij stond. Ook zij vindt het prachtig om die verhalen te horen. Ik vind het prachtig dat zij zo ook ervaart dat als je niet alles vastlegt je enorm kan genieten van alle toevallige gebeurtenissen die het allermooist zijn.
We spraken natuurlijk ook over het eten. Wij hebben op straat al die winkeltjes en stalletjes gezien. Daar durven wij niet te eten. Mustafa deed het als volgt. Hij kocht zijn eten zelf bij de slager (een hokje waar het vlees in de open lucht hangt) en bij de winkeltjes met groeten en fruit. Daarmee ging hij naar een restaurant. Daar maakte de man het voor hem klaar in een zogenaamde tajine.
Toen we naar bed gingen zei Lynn. Ik zou wel met hun gezamenlijk willen eten. Dat hebben we de dag erop voorgesteld.

Dinsdag was een stranddag. We zijn naar een stand gereden 25 km onder Essouara (?) Hier naam noemen van strand. Daar aangekomen hebben we de auto geparkeerd en zijn neergeploft op het hete zand. Een moslima verkoopt de strandstoelen, 75 dinar voor 2 bedjes en een parasol. Is dat teveel? Gewoon maar gedaan. Wat moet je anders.
Hele hoge golven. Het blijft geweldig om daar in te duiken.
Naderhand zijn we nog een cola wezen drinken in een Dude tent met allemaal windsurfers. We hadden Brad Pitt zo tegen kunnen komen…… Ook daar weer een Hollands gezin ontmoet met mooie verhalen over hun woestijntrip…….

Toen naar de camping want ik zou met Mustafa naar de winkeltjes net buiten de camping om de Tajine voor te bereiden. Mijn ogen zijn regelmatig uit de kassen gevallen. We zijn eerst naar de slager gegaan. Uit de koelcel kwam een stuk vlees (koe). Deze werd in stukken gesneden, in papier gerold en in een plastic zakje gedaan. Mustafa vertelde dat er niet onderhandeld hoeft te worden over de prijs van het vlees. Dat is voor de gemiddelde Marokkaan erg duur. Toen naar de man met de kruiden. Die zit bij een karretje die bij ons worden gebruikt voor het brengen van het plaatslijk suffertje. Koriander kost daar 1 Eurocent. Daar kunnen mensen blijkbaar van leven. Toen nog aardappelen, ui, tomaat, wortel en als klap op de vuurpijl de kip. Net in een hoek van een vunzig hokje geslacht. Hij zat in een emmer met water. In een paar klappen was ie gevierendeeld en met papier verpakt in plastic.
Het hele zwikje (16 euro) werd naar het restaurant aan de overkant gebracht. Wij hadden nooit ondekt dat dat een restaurant was. Je zult het zien op de foto’s. Voor 8 euro maakte de man het klaar. Het was zo ontzettend lekker. Onbeschrijfelijk En natuurlijk heel gezellig om met de Belgen/ Marokkanen te praten over politik, het geloof, het opknappen van hun huis enzovoort. Wat een dag! Geweldig!