Buschauffeurs zijn geen pussy's

Na een stralende dag vol zonneschijn was vrijdag een groot contrast. Terwijl wij het ontbijt verorberenden begon het ontzettend te regenen. Alles wat te drogen lag was kletsnat. Nou goed, we gingen toch. En we gingen met het openbaar vervoer, want we hadden afscheid genomen van Sri, Amile en de patsbak.
De vriendelijke jongen van de guesthouse Palm Villa ging met ons mee naar de straat om een bus aan te houden richting Galle. Gewoon, de straat op en een bus aanhouden. Zo gaat dat hier. Het is als je geen Sri Lankees geschrift kan lezen is het wel godsonmogelijk om dat zelf te doen.
Maar het bleek dus dat niet elke bus zomaar overal stopt. We liepen 10 meter door naar de bushalte en dan even wachten, want er zijn genoeg bussen. Toen stopte er eentje. De hulp van de chauffeur (die ook met je afrekent in de bus) keek naar ons en toen naar al onze rugzakken. Dus werd het bagageluik geopend en daar alles ingelegd. Er was op die plek, zo zou later blijken, mogelijk een keer een remleiding gesprongen. Het lag er vol met afgewerkte olie of smeer. Maar dat ontdekten we natuurlijk pas nadat we de rugzakken er weer uithaalden.
En toen de bus in. Ik was de laatste die instapte. Dan moet je wel opletten want het is gewoonte dat je in een rijdende bus springt. Binnen was het kei gezellig. De tv stond aan met boeli boeli muziek met zangers, zangeressen en zelfs een iniminipeuterleuter die enkel, maar koddig, en ook passievol kon dansen. De subwoofer was gelukkig bij ons in de buurt in het bagagerek gefabriceerd dus het ritme kon ons niet ontgaan. Boenka boenka boenka boenka....
We zaten achterin. Dat heeft als voordeel dat je niet ziet wat voor gevaarlijke kapriolen de chauffeur uithaalt. Het zijn geen pussy's zullen we maar zeggen. Je gaat vanzelf aan de kant als zo'n gevaarte op je af komt.
In Galle aangekomen werden we meteen omringt door Tuktuk chauffeurs. Dus we waren al gauw in onze nieuwe guesthouse, Sea Green. Bij de ingang stond een bak met allemaal kleine visjes (je weet wel die je huidschilfers van je lijf knabbelen). Dat was tegen de muggen zei de vriendelijke boss. Heel effectief was dat niet zou later blijken.
Na ons geïnstalleerd te hebben zijn we de stad Galle ingegaan. Morgen schrijf ik wat meer over de historie van de stad. We zijn begonnen met het lopen over imposante muren van de vesting. We waren onder de indruk van alle VOC overblijfselen zoals de Nederlands Hervormde kerk met bijvoorbeeld een grafsteen bij de uitgang van Elisabeth Overbeek. Ze was geboren 11 september 1734 en al overleden 11 april 1737. Via een wandeling naar de vuurtoren belandden we in een chique hotel waar we onder de indruk waren van de Delftsblauwe bordjes die mooi gerangschikt aan de muur hingen. En van het lekkere Carlsberg bier natuurlijk. Dat moet gezegd, dat is het beste bier dat je hier kunt krijgen. Lionbier en Tigerbier klinken wel woest aantrekkelijk maar zijn slappe hap. Ik kan er niets anders van maken. Onder het genot van de fantastische muziek van Ali Farka Touree (kende ik nog niet, hier ontdekt) voelden wij ons echte VOCers. 's Avonds hebben we nog heerlijk vis gegeten. Dat was een goede compensatie van het verschrikkelijke tentje dat we tussen de middag hadden aangedaan. Als ik, door naar de afschuwelijke WC te gaan, voor het eten had gezien onder welke omstandigheden er gekookt en met name de afwas werd gedaan, waren we gillend weggerend. Mijn darmen waren wel onrustig geworden bleek die avond.