Zo gaat dat hier

We waren op tijd op. We moesten namelijk de trein naar Fort Columbo halen. Drie ontbijtjes besteld en opgegeten en daarna met de tuk tuk naar het station. Daar de kaartjes gekocht voor de trein van 10.45 uur. We waren veel te vroeg dus er was genoeg tijd om water te kopen en wat cakejes. Wachten, wachten totdat de trein binnenrolt. Ik ben natuurlijk heel ervaren met dagelijks met de trein naar Bunnik afreizen, en daarom was ik ook er benieuwd hoe geciviliseerd het bemachtigen van een zitplaats hier plaatsvindt. Nou, niet heel erg geciviliseerd!
We stonden fantastisch. Ik had geinformeerd waar de twede klasse wagons zouden stoppen. Dat klopte. Bij stilstand was de ingang/uitgang pal voor onze neus. Juul en ik glipten als eersten naar binnen. Juul wilde ergens gaan zitten. Maar iemand van buiten, een toerist, had via het raam zijn tas op de stoel gegooid. Omdat Juul zich nog net niet had geïnstalleerd trok hij haar weg. Dat gevecht kon zij niet meer winnen.
Ik orienteerde mij in een flitsseconde eerst op rechts. Daar was een stoel leeg. Ik was zo netjes om te vragen of die vrij was. Niet dus! Toen schakelde ik snel naar links. Twee stoelen vrij! Meteen mijn rugzak op de eerste stoel gepleurd. Een Chinese die nog buiten stond gooide haar tas op de andere stoel. We keken elkaar aan en toen begreep zij al snel dat ik als ze binnen zou zijn of de tas in het gangpad of naar buiten had gegooid. Schielijk werd de tas weer van van de stoel naar buiten getrokken.
Het resultaat was dat Marjolein en ik konden zitten. En toen begon het lange wachten. Vaak wordt er geklaagd over de informatievoorziening van de Nederlandse Spoorwegen. Nee, kom daar hier eens om. Je wacht hier gewoon gelaten tot de machinist een paar keer aan de hoorn trekt zodat iedereen weet dat we echt gaan vertrekken. Ondertussen had Max ook nog een plekje bemachtigd omdat een jonge man zo nodig een ijsje moest eten. Tja, opgestaan is plaats vergaan.
De exprestrein (gelukkig!) deed er iets meer dan twee uur over naar Fort Columbo. Het was onveranderd heet en vochtig. De trein werd gedurende de reis steeds voller. Er kwamen geregeld venters langs met kauwgom, nootjes, fruit en weet ik veel allemaal niet. We hebben ons ook nog een tijdlang geërgerd aan een malloot in een witte jurk die de koran wilde promoten. Eerst door een lieve studente uit haar stoel te jagen en daarna elke toerist lastig te vallen. Negeren was het enige dat hielp.
In Columbo aangekomen zijn we op zoek gegaan naar de bus richting Negombo. Fijn dat we een airco bus troffen. In Negombo stopten we voor een bakkertje om even wat te eten en een beetje bij te komen. We hebben nog geprobeerd om een taxi te nemen maar die vonden we te duur. Dus weer verder met de bus. Dankzij de Google app van Lynn konden we de bus op exact de goede plek laten stoppen. We hoefden enkel maar 850 meter te lopen naar Harrie! Onze vertrouwde stek met zwembad.
Mogelijk getroffen door enige mate van Korsakov had Harrie geen idee wie wij waren. Dus Marjolein legde uit dat wij de leuke gasten van drie weken terug waren. En dat hij voor drie nachten drie verschillende plekken zou vrijhouden. Dat kwam zoetjesaan weer boven. En opeens was het snel geregeld, bespoedigd door het feit dat de Formule 1 race juist op dat moment begon.
Het koude bier smaakte er niet minder om. Hadden we toch maar even gepresteerd: 165 km op één dag.