Onze patsbak

's morgens vroeg zijn David en ik vertrokken vanuit Negombo richting Marawila. We werden opgehaald door onze chauffeur en gids in de auto die ons het hele eiland zou laten zien de komende 2,5 week. Ik zal proberen deze auto zo goed mogelijk te beschrijven. Van de buitenkant is het een enorme patsbak, het is een witte auto met zilvere handvaten, een spoiler onder de auto en geblindeerde ramen. In de auto zelf zitten 11 stoelen, twee voorin en dan drie rijen van 3 stoelen. Er zit allemaal nep bling bling in het plafon en de stoelen zijn van leer. Oftewel: we worden in stijl rondgereden! David en ik zijn met onze chauffeur en gids de rest van de family gaan ophalen in Marawila. Daarna zijn we doorgereden naar Anuradhapura; een van de oude steden in Sri Lanka. En met oud bedoel ik ook echt oud! We zijn door een deel van de stad gereden waar de oude ruïnes van tempels staan en ook de opgeknapte versies daarvan. Je vindt er een soort bolvormige stulpen, "stupa" genoemd. Het is een enorm gebouw waar ze relikwieën in bewaren. Je kunt er daardoor ook niet in. Ze hadden er hiervan een aantal in Anuradhapura. De ene helemaal wit en glad, de ander van bakstenen die recent nog van begroeiing waren ontdaan. Onze gids, Sri, kon er erg lange en uitgebreide verhalen over vertellen. Meestal gingen ze over koningen en hun moeders, die dan uiteindelijk vereerd werden. Of over relikwieën die van het verbrande lichaam van Boeddha mee waren genomen. Deze stulpen werden dan over deze relikwieën gebouwd. Wat ook nog bijzonder was hier is de oudste boom, gegroeid van een stek van de boom waaronder Boeddha het licht zag. Deze werd meegenomen vanuit India om het boeddhisme in Sri Lanka te laten groeien. Aangekomen op het vasteland van Sri Lanka werd deze stek meegenomen door een heilige olifant. Deze liep voor 21 dagen, en op de lokatie waar hij stopte is de boom geplant. Nu, meer dan 2000 jaar later, staat deze boom er nog steeds. Dit was echt mooi om te zien.
S avonds hebben we rijst gegeten met een soort pittige ketchup. We denken dat ze vergeten waren dat wij kwamen...