Huh, mijn deur gaat open!

Woensdag 11 augustus, Marokko.

’s Morgens hebben we enigszins uitgeslapen. We hadden niet goed geslapen omdat de bedden net harde planken waren. Dat is heel normaal hier in Marokko, want dat hadden we al vaker meegemaakt. Hassan heeft voor ons het ontbijt gemaakt, natuurlijk weer met lekker vers geperste sinaasappelsap. Na overleg met Hassan besloten we om naar een waterval en een bron toe te gaan. En onderweg daar naartoe ook nog een Berbers dorpje te bezoeken.
De weg naar de bronnen en de waterval was echt een avontuur. Een uur nadat we vertrokken waren kwamen door een dorp waar een begrafenis plaatsvond. Er was een hele stoet van mannen die achter een soort van kist aanliepen die op schouders werd gedragen. Toen kwamen de levensbeschouwinglessen van een aantal weken geleden weer naar boven. Nu zag ik in de praktijk dat er geen vrouwen mee mochten met de begrafenis. En ik legde ook aan de rest van de familie uit dat deze man of vrouw minder dan 24 uur dood was, omdat volgens de Islam mensen snel begraven moeten worden.
Nadat we dat dorp door zijn gereden, en niet echt hebben gekeken, vervolgden we onze weg naar de bonnen en de waterval. Met Hector de Tractor zijn we toen gaan rijden over onverharde wegen, omdat dat de route was. Er waren een heel aantal “huizen” langs de weg. Je moet je niet een huis voorstellen dat in Nederland staat, maar eerder denken aan een soort van krottenhuis. Gemaakt van verschillende materialen. Langs de kant stonden ook heel veel mensen te bedelen. Maar wij zaten in een auto en reden gewoon door. Op een gegeven moment stonden er een aantal kinderen midden op de weg. Ze hadden trommels en fluiten in hun handen en gingen muziek maken. Maar pappa wilde niet stoppen, we hebben langerzamerhand een beetje genoeg van al die bedelende mensen. Het enige probleem was dat die kinderen niet aan de kant gingen. Een jongen bleef voor de motorkap angstig achteruit lopen, toen pappa niet stopte. De andere muziekanten stonden inmiddels aan de linker kant van onze auto. Zonder dat ik het besefte werd opeens de deur van de auto aan mijn kant opengemaakt. Ik schrok me helemaal dood!!!! Wie doet nou zoiets?? Gelukkig was het jongetje net voor de auto vandaan en gaf pappa gas. Daarom kon in mijn deur enigszins weer dichttrekken. Sinds dien rijden we met de deuren op slot.

Na lang rijden zijn we uiteindelijk toch aangekomen bij de waterval. Deze was eigenlijk niet zo spectaculair als we verwacht hadden… De bronnen hebben we niet gevonden en eigenlijk ook niet echt naar gezocht. Ik had weer erg last van mijn knieblessure.

’s Avonds zijn we in Azrou gaan eten bij een hotel. Dat eten was echt heerlijk. Met de ober hebben we nog een tijdje staan praten over de Ramadan. Wij dachten namelijk dat die die dag zou beginnen. Maar dat zit dus anders in Marokko. Ze kunnen namelijk niet voorspellen wanneer de Ramadan begint. Het zit namelijk zo: de Ramadan in de vastenmaand van de Islamieten. Deze maand is gebaseerd op de maanmaand, die ongeveer 28 a 29 dagen duurt. De vastenmaand begint op het moment dat je de nieuwe maan kunt zien. Er is dus een mannetje in Rabat dat constant naar die maan heeft staan kijken en op een moment heeft besloten: “Ja, nu kan ik de maan zien, nu begint de Ramadam”. Toen wij aan het eten waren ging er opeens een soort van luchtalarm af. Ik vragen aan de ober wat dat was, het bleek het teken te zijn dat de Ramadan begon. De volgende dag zou de eerste dag van het vasten zijn.

’s Avonds laat hebben we de luchtbedden nog opgeblazen, zodat we deze nacht niet wakker zouden worden van rugpijn.

Lynn