Hey, regen!

Nadat we hadden ontbeten en de was netjes gevouwen terugkregen konden we weer onze weg vervolgen in onze patsbak. Nog even vermelden dat we het ontbijt in een recordtijd op tafel kregen. Normaal kostte dat echt een uur. Dat kwam omdat wij ook gekookte eieren bestelden vertelde de uiterst vriendelijke serveerder. Het werd trouwens tijd dat we weg gingen van deze locatie. Niet dat het er niet geriefelijk was. Ze hadden een geweldig zwembad. De masseur was ok (Srilankaans: harihari). Tenminste dat vond ik vanwege de rugmassage. Juul kreeg een gratis voetmassage waarna ze blij was dat ze nog tien tenen had. Naar haar idee had de masseur gepoogd om ze er stuk voor stuk uit te trekken.
Maar ik kom terug op de geriefelijkheid. We sliepen namelijk in bedden die gewoon erg goed waren. Marjolein en ik konden er notabene in slapen zonder gebruik te maken van onze opblaasmatjes (die we tot dan toe voor elk betonbed waar we op mochten slapen hebben uitgerold). En nu kom ik op het punt waarom het tijd werd om te verkassen: we begonnen ons te ergeren aan de bediening die alles vergaten. Als je een fles water bestelde moest je niet verwachten dat ie vanzelf kwam, en al zeker niet met glazen. Ei is lekker, vooral met een beetje zout en peper, maar daar moet je wel extra om vragen. Het klinkt erg verwend als ik het zo lees, en dat is het natuurlijk ook. Geen zaken die in verhouding staan met het dagelijks portie extreem religieus geweld dat we elke dag! voorgeschoteld krijgen.
We gingen dus op weg naar Udawala national park. Dat was een hele zit. Af en toe mochten we uit de auto voor en portie heerlijk vers fruit. Dit keer probeerde ik de mais die ook aan de kant van de weg werd gekookt. Heerlijk!
Maar toen begon het te regenen. Dat veranderde onze plannen. Gids Sri had namelijk geadviseerd dat we in de middag naar het park moesten gaan. De dieren gingen dan gegarandeerd naar het water om te drinken, en dus zouden we veel beesten zien.
We gingen door het weer gedwongen naar onze appartementen van Walawa Blue Sapphire. Ergens ver van de hoofdweg in de bush stond deze locatie. We werden hartelijk verwelkomd met ijs met avocado. Heerlijk!
Daarna hadden we een hele middag om te lezen. We hadden wel zin in bier. Of ze die hadden? Tuurlijk. Vervolgens sprongen ze in de auto om het bier te halen. Lekker hoor!
Ondertussen hoorden we hun al uren in de keuken koken.
Ik ben door de tuin gaan wandelen. Apen in de bomen, je ziet en hoort de mooiste vogels en ook wat planten en bomen betreft was het indrukwekkend. Het was fantastisch om daar rustig te lopen en te genieten van alle vreemde oerwoudgeluiden.
De maaltijd was zo ontzettend lekker. Niet normaal. Max gaf aan dat hij nog nooit zo'n lekkere aardappeltjes heeft gegeten. De curry's waren top, maar ook de boontjes, de rode bietjes en alles wat we niet meer kunnen reproduceren. Voor wie daar in de buurt komt; ga naar deze ontzettend aardige mensen en laat je culinair verwennen!
Vanwege de betonbedden hebben we de matjes weer uitgerold. Voor het slapen nog even Jette (dochter van Ineke) gesproken over haar duivelse dilemma of ze moest gaan werken bij het Rode Kruis of bij een traineeburo. Zoals bleek wist ze het zelf al heel goed. En toen gauw naar bed. De wekker ging namelijk om 4.45 uur. De safari trip stond op de rol.