Wat kan een mens zich toch beroerd voelen

De volgende dag hebben we alles ingepakt. We kregen er steeds meer handigheid om onze spullen in de veel kleinere Kia Sorento te stapelen. Marjolein zat we shocking klem want bij haar benen stond het mandje met de afwasteil en alle etenswaar en dergelijke. We zijn met flinke wolken aan de hemel vertrokken naar de volgende bestemming. We zouden naar een pensionnetje gaan van een Zwitserse. Dat klonk ook zeer vertrouwd en daar hadden we wel behoefte aan. Zekerheid geeft immers rust. De Kia was ook een heerlijke auto. Minder herrie en qua klimaat beter in te stellen dat tractor Hector (de Mitsubishi Pajero). Ook zou later blijken dat een 4 x 4 auto in de bergen wel heel praktisch is. Marokkanen/ Fransen spraken altijd over een kat-kat. Dat blijkt te staan voor de afkorting quatre-quatre. Via het kleine plaatsje Azilal zijn we de bergen ingetrokken. Het weer werd steeds slechter. Op een gegeven moment reden we in zeer dichte mist. Marjolein opperde nog voorzichtig om terug te gaan maar wij stoere Snijders zetten door! Jammer van de mist want de rit zou heel mooi moeten zijn. Het enige wat we zagen was dat er bakken met water van de bergen naar beneden kwamen. We zagen steeds vaker dat dat water ook gruis en brokken steen mee hadden gevoerd. Soms was de berg met stenen op de weg zo hoog dat we er bijna niet over heen konden rijden. Maar dan zette ik de Kia in de 4 x 4 stand en dan grijnsden we naar elkaar: "Toch fijn dat we niet voor de Punto hebben gekozen" Onvoorstelbaar dat de oude Mercedessen ook over die bergen met keien konden rijden. Na enkele uren met vele hindernissen (nu konden we toch echt niet meer terug) kwamen we dan eindelijk aan in Tizi-n-Ait-imi in het dal van Ait-Bou-guemas. Dit moet een van de mooiste dalen van Marokko zijn. Tja in de mist kan je daar niet zoveel van zien. In de stromende regen zijn we het pensionnetje ingegaan. Het zag er hartstikke gezellig uit. De koffiemachine in de keuken (een Saecco) viel mij meteen op. Daar zou ik nog veel plezier van beleven dacht ik (NOT!).
We zijn nadat we een kamer voor 6 hadden gekregen lekker in de banken/ kussens gaan hangen. Heerlijk bijkomen van de rit en lekker lezen. Lynn vond in de relaxroom een Engels boek van Percy huppeldepup. Al gauw zat ze midden in het verhaal.
Marjolein en ik hebben nog een korte wandeling gemaakt door het dorp. Wat een schitterende bergen. En die Berberhuisjes tegen de bergen aangeplakt zijn ook erg indrukwekkend.
Terug in ons pension kwam het eten lekker snel. De ramadan was al in volle gang dus het was voor de medewerkers fijn om alles klaar en opgediend te hebben voordat zij zelf konden gaan eten. Want zelf eten en tegelijkertijd anderen bedienen is natuurlijk niet handig. We kregen een Cous-Cous schotel met groenten en vlees. Lekker. Daarna koffie. En dat was een tegenvaller want die smaakte als slootwater. Ondanks dat dronk ik de koffie helemaal op. Dat was niet helemaal verstandig.
Na een uurtje voelde ik mij wat minder. Ik ben maar naar bed gegaan. Daar dacht ik eerst nog wat te lezen maar dat ging toch niet meer want mijn buik rommelde nogal......
Ik zal jullie alle verdere details besparen maar ik heb na een paar uren vechten toch gecapituleerd: Op mijn knieën heb ik alle eten van die dag eruit gegooid (En ja, er zaten ook worteltjes bij) maar ook heb ik regelmatig last gehad van kabbelend kontwater. Jammer dat ik niet ontdekt had dat er naast de Franse WC ook een normale westerse pot stond. Ik zal maar zeggen dat het een lange en hevige nacht was. De rust, en alle zekerheden van Zebra Camping hadden we weer achter ons. We moesten er weer aan geloven. We zijn in Marokko en niets is zeker............ Kan je het eten vertrouwen? En krijg je wel koffie als je koffie bestelt en een Saecco koffiemachine hebt gezien........