Kan alles wel mee?
Door: Charles
Blijf op de hoogte en volg Familie
31 Juli 2010 | Marokko, Agadir
Wat aan dag één vooraf ging. Onze reisleidster Marjolein had het erg druk. Eigenlijk te druk. Ze moest in de vakantie eigenlijk relaxen en bijkomen van het stressvolle studiejaar. Alles halen (beste van de klas), hard werken op het Koning Willen I College, het gezin, het huishouden, het vroeg zijn tol. Dus waren de laatste lootjes zwaar. Ondanks dat de vakantie al begonnen was moest er nog een verslag geschreven worden en een essay. Met alles uit de kast is het gehaald.
Maar daardoor was de reis niet net zoals anders tip top georganiseerd. Per toeval hoorden wij op een feestje dat we nog ingeënt moesten worden. Dus moesten we nog even naar de GGD. Wat natuurlijk ook geregeld was, was de vlucht en natuurlijk de huurauto, die een hoofdrol zou opeisen.
De dag voor de vakantie is altijd hectisch. Alles moet schoon, de tuin oké, de administratie op orde, de was in de kast en de bedden schoon. Maar Lynn moest ook opgehaald worden van het station omdat ze terug kwam van het YLS kamp. Een zadel moest terug naar de Aldi, en meer van dat soort K klusjes. (Oja, broeken ophalen bij de Mexx, spijkerharingen bij Perry Sport, en iets terugbrengen bij de Xenos).
In ieder geval druk met alles opruimen en klaarleggen. Bij het inpakken bleek dat we ook nog een tas te weinig hadden (een grote!) snel gekocht bij de Wit in Schijndel. Kortom, toen we klaar waren was onze vrees de waarheid: veel, erg veel bagage. Oké, nog maar een tas aangemeld bij Ryan Air.
Het werd een kort nachtje. Om drie uur ging de wekker. Gelukkig lagen we er al wel om twaalf uur in! Traditioneel slaapt marjolein dan niet of nauwelijks. Alles gaat nog door haar hoofd. En die was toch al vol met stress.
De tassen en koffers gingen wel in onze Citroen Evasion. Maar zouden ze ook in onze huurauto passen? De reis was zonder TomTom. Daar stond wel Marokko op (had drie avonden gekost). Maar de andere kaarten werkte niet meer… Bij het vliegveld ging alles vlekkeloos. Max zag al snel dat wij naar P4 moesten omdat P2 vol was. Toen we op het vliegveld stonden werd ik nog wel omgeroepen. Er zat iets in onze tassen dat niet helemaal legaal was. Nadat Marjolein en de kinderen een kwartier hadden moeten wachten kwam hij weer terug. Het was het kookpitje waar nog benzine in zat. Gelukkig werd hij gecontroleerd door twee vrouwen, die geen benul hadden van hoe het ding werkten. Het mocht uiteindelijk toch mee! Juul deed het super goed tijdens vliegen. Ze gaf geen kik. Er was een grote Marokkaanse vrouw die wel theater maakte. Wat een chaos is het dan. Mensen blijven maar opstaan ondanks dat er geregeld wordt omgeroepen dat iedereen moet gaan zitten en dat het vliegtuig pas vertrekt als iedereen zit. In Marokko aangekomen moesten we nog even in de rij voor de douane controle. Toen naar de huurautobalie. Dat is een klein hokje met een dito mannetje. Hij knipperde niet met z’n ogen toen hij ons een Fiat Punto aanbood. Dat zijn we inmiddels gewend. Dus vol vertrouwen startten wij de onderhandeling. Of hij ons gezin had gezien, en de vrachtwagenlading koffers????? Hij gaf geen krimp en zei dat dit telkens gebeurde met de zogenaamde tussenpersonen. Op internet wordt je een Renaut Kangoo beloofd (heb ik extra nadruk besteld) maar in de praktijk staat er enkel een Punto klaar. Toen volgde een route langs alle mannetjes in hokjes. Of ze ook grote auto’s hadden? Ja, een Pegeot Partner kon wel, maar dan zonder airco. Dat was voor ons niet acceptabel. Er was wel een gladjakker die ons een soort tractor aanbood. Een Mistsubishu Pajaro. Zo’n auto die als je ‘m zachtjes tegen een lantaarnpaal aan parkeert deze meteen horizontaal ligt. Na enige onderhandelingen hebben we ervoor gekozen. Toen volgde een verassing en een klein detail. De auto moest wel uit Marakesh komen. Ik zou jullie de details besparen, maar er speelden regelmatig door ons hoofd:
- dat het deze vakantie nooit meer goed zou komen
- dat die Harrie, in dit geval Mustaffa, er met ons geld vandoor was, niet meer terug zou komen, en zich in het theehuis een kriek lachtte om die domme Hollanders.
Maar na dik 8 uur na aankomst was ie daar dan toch. Onze privé tracktor. Eigenlijk wel een hele fantastische lekkere bak waar je lekker me kunt cruisen. Ware het niet dat we in Marokko zijn. In de Trotter reisgids lazen we dat we van de Marokkaanse chauffeurs alles mogen verwachten behalve:
- dat ze gevaar kunnen inschatten
- hoffelijkheid op de weg
- en respect voor anderen weggebruikers
De toelichting op deze 3 punten lazen we met schrik om het hart. Eigenlijk wilden we de weg niet meer op! Weg van het vliegveld! Gewoon naar huis! Dat is pas fijn!
Maargoed, we moesten eraan geloven. Eerst maar even tanken en dan met de TomTom op pad. En wat rijdt de tracktor lekker. Een super diesel die alles kan.
We vallen van de ene verbazing op de andere. Fietsers op de weg. Ezels ook. Kinderen in e laadbak, een stuk of 8 moet kunnen. En iedereen rijd kriskras door elkaar. De snelheid, daar houden de meeste zich wel aan (later zou blijken dat alle politie agenten een laser gun in hun pocket hebben). Wat een taferelen. Het is onbeschrijfelijk als je door een dorpje komt. Wat een mensen op de weg en bij de winkeltjes. Dit is echt Marokko. We beginnen stiekem er een beetje ervan te genieten. Totdat er een controle lampje begint te knipperen. Shit! Maar goed de auto rijdt prima. Even stoppen. Het lampje gaat uit. Weer verder rijden. Maar tot wanneer? Want het begint te schemeren. En we moeten nog steeds 175 kilometer. Als je echt problemen op je hals wilt halen moet je ‘s nachts rijden. We hebben op een gegeven moment besloten dat we in een hotel zouden gaan slapen. Voor 300 dirham = 27 euri, konden we slapen douchen en eten. Al duurde dat laatste ook anderhalf uur voordat er iets op tafel stond. Op een gegeven moment barstte bij mij de bom. Wat een shit gedoe. Iedereen had al eten gekregen en wij kregen niks. Ik was heel boos! Een kalme Marrokaan die goed Engels sprak zei dat hij zijn eten al uren van tevoren had besteld…. Maar toch, ik baalde vreselijk. Zijn ze dan gewoon niet in staat binnen een half uurtje het eten op tafel te zetten? We zullen eraan moeten wennen dat dat hier heel anders werkt dan thuis. Na het douchen probeerde we de slaap te vatten. Marjolein lukte het maar matig. Haar gedachten waren moeilijk stop te zetten. De anderen maakten een goede nacht. Afgezien van de oproep om te bidden om 5 uur ’s ochtens.
Charles
Maar daardoor was de reis niet net zoals anders tip top georganiseerd. Per toeval hoorden wij op een feestje dat we nog ingeënt moesten worden. Dus moesten we nog even naar de GGD. Wat natuurlijk ook geregeld was, was de vlucht en natuurlijk de huurauto, die een hoofdrol zou opeisen.
De dag voor de vakantie is altijd hectisch. Alles moet schoon, de tuin oké, de administratie op orde, de was in de kast en de bedden schoon. Maar Lynn moest ook opgehaald worden van het station omdat ze terug kwam van het YLS kamp. Een zadel moest terug naar de Aldi, en meer van dat soort K klusjes. (Oja, broeken ophalen bij de Mexx, spijkerharingen bij Perry Sport, en iets terugbrengen bij de Xenos).
In ieder geval druk met alles opruimen en klaarleggen. Bij het inpakken bleek dat we ook nog een tas te weinig hadden (een grote!) snel gekocht bij de Wit in Schijndel. Kortom, toen we klaar waren was onze vrees de waarheid: veel, erg veel bagage. Oké, nog maar een tas aangemeld bij Ryan Air.
Het werd een kort nachtje. Om drie uur ging de wekker. Gelukkig lagen we er al wel om twaalf uur in! Traditioneel slaapt marjolein dan niet of nauwelijks. Alles gaat nog door haar hoofd. En die was toch al vol met stress.
De tassen en koffers gingen wel in onze Citroen Evasion. Maar zouden ze ook in onze huurauto passen? De reis was zonder TomTom. Daar stond wel Marokko op (had drie avonden gekost). Maar de andere kaarten werkte niet meer… Bij het vliegveld ging alles vlekkeloos. Max zag al snel dat wij naar P4 moesten omdat P2 vol was. Toen we op het vliegveld stonden werd ik nog wel omgeroepen. Er zat iets in onze tassen dat niet helemaal legaal was. Nadat Marjolein en de kinderen een kwartier hadden moeten wachten kwam hij weer terug. Het was het kookpitje waar nog benzine in zat. Gelukkig werd hij gecontroleerd door twee vrouwen, die geen benul hadden van hoe het ding werkten. Het mocht uiteindelijk toch mee! Juul deed het super goed tijdens vliegen. Ze gaf geen kik. Er was een grote Marokkaanse vrouw die wel theater maakte. Wat een chaos is het dan. Mensen blijven maar opstaan ondanks dat er geregeld wordt omgeroepen dat iedereen moet gaan zitten en dat het vliegtuig pas vertrekt als iedereen zit. In Marokko aangekomen moesten we nog even in de rij voor de douane controle. Toen naar de huurautobalie. Dat is een klein hokje met een dito mannetje. Hij knipperde niet met z’n ogen toen hij ons een Fiat Punto aanbood. Dat zijn we inmiddels gewend. Dus vol vertrouwen startten wij de onderhandeling. Of hij ons gezin had gezien, en de vrachtwagenlading koffers????? Hij gaf geen krimp en zei dat dit telkens gebeurde met de zogenaamde tussenpersonen. Op internet wordt je een Renaut Kangoo beloofd (heb ik extra nadruk besteld) maar in de praktijk staat er enkel een Punto klaar. Toen volgde een route langs alle mannetjes in hokjes. Of ze ook grote auto’s hadden? Ja, een Pegeot Partner kon wel, maar dan zonder airco. Dat was voor ons niet acceptabel. Er was wel een gladjakker die ons een soort tractor aanbood. Een Mistsubishu Pajaro. Zo’n auto die als je ‘m zachtjes tegen een lantaarnpaal aan parkeert deze meteen horizontaal ligt. Na enige onderhandelingen hebben we ervoor gekozen. Toen volgde een verassing en een klein detail. De auto moest wel uit Marakesh komen. Ik zou jullie de details besparen, maar er speelden regelmatig door ons hoofd:
- dat het deze vakantie nooit meer goed zou komen
- dat die Harrie, in dit geval Mustaffa, er met ons geld vandoor was, niet meer terug zou komen, en zich in het theehuis een kriek lachtte om die domme Hollanders.
Maar na dik 8 uur na aankomst was ie daar dan toch. Onze privé tracktor. Eigenlijk wel een hele fantastische lekkere bak waar je lekker me kunt cruisen. Ware het niet dat we in Marokko zijn. In de Trotter reisgids lazen we dat we van de Marokkaanse chauffeurs alles mogen verwachten behalve:
- dat ze gevaar kunnen inschatten
- hoffelijkheid op de weg
- en respect voor anderen weggebruikers
De toelichting op deze 3 punten lazen we met schrik om het hart. Eigenlijk wilden we de weg niet meer op! Weg van het vliegveld! Gewoon naar huis! Dat is pas fijn!
Maargoed, we moesten eraan geloven. Eerst maar even tanken en dan met de TomTom op pad. En wat rijdt de tracktor lekker. Een super diesel die alles kan.
We vallen van de ene verbazing op de andere. Fietsers op de weg. Ezels ook. Kinderen in e laadbak, een stuk of 8 moet kunnen. En iedereen rijd kriskras door elkaar. De snelheid, daar houden de meeste zich wel aan (later zou blijken dat alle politie agenten een laser gun in hun pocket hebben). Wat een taferelen. Het is onbeschrijfelijk als je door een dorpje komt. Wat een mensen op de weg en bij de winkeltjes. Dit is echt Marokko. We beginnen stiekem er een beetje ervan te genieten. Totdat er een controle lampje begint te knipperen. Shit! Maar goed de auto rijdt prima. Even stoppen. Het lampje gaat uit. Weer verder rijden. Maar tot wanneer? Want het begint te schemeren. En we moeten nog steeds 175 kilometer. Als je echt problemen op je hals wilt halen moet je ‘s nachts rijden. We hebben op een gegeven moment besloten dat we in een hotel zouden gaan slapen. Voor 300 dirham = 27 euri, konden we slapen douchen en eten. Al duurde dat laatste ook anderhalf uur voordat er iets op tafel stond. Op een gegeven moment barstte bij mij de bom. Wat een shit gedoe. Iedereen had al eten gekregen en wij kregen niks. Ik was heel boos! Een kalme Marrokaan die goed Engels sprak zei dat hij zijn eten al uren van tevoren had besteld…. Maar toch, ik baalde vreselijk. Zijn ze dan gewoon niet in staat binnen een half uurtje het eten op tafel te zetten? We zullen eraan moeten wennen dat dat hier heel anders werkt dan thuis. Na het douchen probeerde we de slaap te vatten. Marjolein lukte het maar matig. Haar gedachten waren moeilijk stop te zetten. De anderen maakten een goede nacht. Afgezien van de oproep om te bidden om 5 uur ’s ochtens.
Charles
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
