Goodbye, we'll be back

De laatste dag. We hebben het rustig aan gedaan. Eerst maar uitslapen. Voor zover dat mogelijk is als vanaf een uur of 7 de zon op de ramen staat te branden. We hadden de koffers al voor een groot deel ingepakt. En wat waren het er veel! Na het douchen hebben wij ze naar beneden gezeuld want er was geen lift. Wij mochten de koffers in een hoek in de lobby leggen. We hadden nl een goede band gekregen met de lobbyman omdat we beiden op zoek waren naar vervelende gasten. Die hadden, dronken als ze waren, een brandblusser leeg gespoten in het traphuis. Wij wilden deze jongens ook aan de schandpaal nagelen omdat ze Juul snachts hadden lastiggevallen toen ze naar de WC ging.
Een paar blocks verder de Barns&Nobels aangedaan. Lynn wilde het nieuwste boek van Stephenie Meyer scooren. Helaas, dat zou die zelfde avond om 12.00 u pas in de verkoop komen. Lynn vond wel een mooi opschrijfboekje van HP. Ik heb een laatste CD gekocht. En Marjolein de laatste Starbucks koffie. In een andere winkel om de hoek van het hostel vond Lynn een "Tijdverdrijver". Bij de wijnwinkel naast ons lievelingsrestaurant Bellini vonden we nog leuke stoffen wijnkoelers. Ook maar weer een lekker flesje gekocht die we meenamen naar Bellini. Weer heerlijk gegeten!
De taxichauffeur was ruim op tijd. En wat een nette en aardige man. Met hem hebben we nog gesproken over de indrukwekkende milieumaatregelen die de staat New Yersey treft mbt de taxi´s en personenauto´s. En dat de graffity uit het straatbeeld is verdwenen. Op het vliegveld hebben we ons verbaast over de rommelige aanpak. Wat is het op Schiphol toch goed geregeld! Het vliegtuig liep enorme vertraging op omdat het veel te laat beschikbaar was en ook omdat er van startbaan gewisseld moest worden door alle vliegtuigen. Slapen hebben we tijdens de vlucht nauwelijks gedaan. Wel veel naar films kijken. Gelukkig stond Reginald op ons te wachten in Brussel. De Belgische douane was een eitje. We hadden wel 20 I-Pods mee kunnen smokkelen. Oma was er ook bij op de Nachtegaallaan. Gezellig!!!! En wat had ik er moeite mee om in onze eigen auto zonder automaat te rijden. Wat veel pedalen. Hoe werkte het ook al weer?

Terugkijkend was het een fantastische, spectaculaire, indrukwekkende, maar ook vermoeiende vakantie. Wat is het toch geweldig om in zo'n andere cultuur te zijn. Wij hebben ons erg verbaast over:
- de soms overdreven aardige bediening (Greed them like you need them). Bijvoorbeeld de Starbucks dame bij de drive-thru in Las Vegas. Ze groette ons alsof wij de eerste klanten waren in maanden. En ook in restaurants zwermden de obers om je heen. Je hebt je glas nog niet half leeg of er wordt alweer bijgeschonken. Ze krijgen namelijk geen loon maar zijn afhankelijk van de tip die ze ontvangen.
- IJS. Als je Cola bestelt krijg je 80% ijs en 10% cola. (No ice please) En overal kan je zakken met ijsklonten kopen. Handig voor het koelen van alle spullen.
- In de Wallmart kan je aleen maar gekoeld bier kopen. En er zijn colaflessen van 3 liter! En ook hebben ze boodschappenkarretjes met een invalidewagentje. Voor gehandicapten maar ook mensen die te dik zijn op door de winkel te lopen.
- Bij de winkels hebben ze ook veel parkeerplaatsen voor gehandicapten. Die dikkerds mogen er ook gebruik van maken.
- En dan de verspilling. In restaurants is er zoveel plastic materiaal (borden, bestek, cups). Maar het toppunt waren de spots die ons hotel Circus Circus (Las Vegas)snachts helemaal in het licht zetten. Die lampen staan overdag ook gewoon aan!
Rare jongens die Amerikanen. Maar wel heel erg aardig en ze wonen in een fantastisch en weids land met onbegrensde mogelijkheden........